Lieve Dieuwer,
In al die tijd dat we elkaar kennen hebben we elkaar nog nooit een brief geschreven.
Ik was er ook nooit mee bezig om uitgerekend met jou te corresponderen.
Er is veel aan het veranderen de laatste tijd en deze brief aan jou maakt daar onderdeel van uit.
Nou weet ik al dat jij niet terug zult schrijven want jij hebt het altijd aardig druk.
Toch is de werkverdeling nu veranderd bemerk ik.
Ook bij jou slaat de "crisis" toe!
Nog maar een week geleden liet je merken dat de werkdruk te hoog werd en dat je het alleen niet meer aankon.
Jij en ik hebben toen afgesproken dat ik je zou helpen met het verlichten van deze taakbelasting.
Het was voor het eerst dat ik echt hoorde wat je zei.
Ik heb me verdiept in jouw werktaken en moet zeggen dat ik wel tot enkele conclusies kom die verstrekkende gevolgen zullen hebben voor jou.
Eigenlijk vind ik het best moeilijk om mijn conclusies met jou te delen.
Laat ik maar gewoon beginnen.
Ooit, met het beschermen en veilig stellen van het kind, stond jij vooraan voor deze taak.
Het was een lastige taak waar veel kracht en moed voor nodig was.
Achteraf is het wonderbaarlijk dat je het zo lang hebt volgehouden.
Ik had halverwege al ontslag genomen.
Het was echter een andere tijd en dat maakt het misschien beter te begrijpen.
Jouw funktie, gezien in deze tijd, is aan vervanging toe.
99% van je taken zijn overbodig geworden.
Het is niet meer nodig om frontaal in de aanval te gaan of weg te lopen als er iets nieuws voorgesteld wordt.
Het is niet meer nodig om te reageren vanuit afwijzing of onveiligheid.
Die onveiligheid was destijds aanwezig maar heeft zich bewezen er niet meer te zijn en voor de afwijzing vraag ik je nogmaals te kijken want de afwijzing is met het slachtoffer ergens anders naar toe verhuisd.
Inmiddels merk ik dat vertrouwen en dan vooral in het Zelf, weer terug is.
I am that I am viert feest!
Het vertrouwen om zelf in vrijheid te leven en te beslissen is in al z'n onbevangenheid en spontaniteit allang teruggekeerd.
Dit is in mijn kern aanwezig en levendig.
Voor mijzelf leef ik al zo omdat ik vanuit het vertrouwen in mijzelf, terugkeer waar ik thuis hoor.
Voor wat betreft de buitenwereld zal de ervaring het leren om uit te vinden wat goed is voor mij.
Een ervaring maakt je rijker en geeft je de mogelijkheid om een keuze te maken.
ik praat de laatste paar dagen veel met je ....... ik voel je pijn om nu al met pensioen te gaan.
Je bent bang om nutteloos te worden of dat de boel helemaal in het honderd zal lopen.
Je bent vooral begaan met mijn gemoedstoestand want jij wilt per sé voorkomen dat ik pijn en verdriet heb.
Ook die emoties wil ik nu ervaren zoals ze zijn zonder dat ze getoetst worden door ervaringen van vroeger en zelfs andere levens.
Ik weet niet eens hoe sommige emoties voelen in hun eigen authenticiteit.
Lieve Dieuwertje, met heel mijn hart ........ ik dank en eer je voor alles wat je voor mij hebt gedaan.
Ik zal het nooit kunnen vergeten.
Bij deze ontsla ik je met onmiddelijke ingang en wens je veel zachtheid en rust toe in je pensioen.
Liefs,
Imelda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten