Een nieuw begin?

Donderdag 26 augustus j.l.  onderging ik een kijkoperatie in mijn knie. Op het moment dat het om spuiten en  messen gaat ben ik niet meer
toerekeningsvatbaar dus liep ik al een tijd met een dikke, warme knie rond.
Uiteindelijk ben ik maar eens naar de dokter gegaan en binnen 5 minuten had ik een afspraak staan voor een kijkoperatie.
Stiekum hoopte ik dat er pas over een half jaar plaats was maar nee: "volgende week is er nog een plekje, hoor"!
Nu hou ik heel veel van mijn man en kinderen en toch was mijn eerste gedachte bij de honden. Ze moeten regelmatig uitgelaten worden en de meeste
wandelingen worden door mij gedaan. Bill, David en Rebecca zijn prima in staat om voor zichzelf te zorgen en zouden dus de wandelingen ook kunnen
verdelen. Verder zou het ook handig zijn als ik nog even vlug door het huis zou gaan zodat alles lekker schoon is en misschien kan ik dan gelijk de zolder opnieuw
inrichten en het kleine kamertje opruimen. Geeft zo'n lekker gevoel "van ik hoef even niets meer te doen" als ik dan uit het ziekenhuis kom.
Naarmate de operatiedag naderde stelde ik mijn eisen bij en kwam het erop neer dat ik niet echt veel extra heb gedaan.
Ik zou nog een extra verslag kunnen doen over de dagen na de operatie over het onderwerp "controle loslaten".

De dag zelf was liefdevol en zacht.
In het ziekenhuis heb ik iedereen verteld dat ik erg paniekerig word als het om spuiten, messen, infusen, operatietafels gaat en er werd met zorg en zachtheid gereageerd.
Die dag heb ik, onbewust, heel wat tranen afgehuild over levens vol enge en nare gebeurtenissen en tegen de tijd dat ik na huis ging was er heel wat uitgehuild. 
Er was eigenlijk nog een reden waarom ik weinig tot geen aandacht aan mijn knie gaf en dat had met mijn vader te maken.
De relatie die ik met mijn vader had was niet zoals een vader-dochter-relatie hoort te zijn, om het zo maar even te omschrijven.
Mijn vader heeft zijn leven lang problemen gehad met zijn knieën en ik had geen enkele zin om hetzelfde te hebben als hij want dat zou betekenen dat ik op hetzelfde "bewustzijnsniveau" zit als hij.
Ik geloof dat lichamelijkheden verbonden zijn met emoties.
Een ziekte heeft een funktie in je leven en wil graag als zodanig herkend worden en mijn knie probeerde al jaren mijn aandacht te trekken om gehoord te worden.
Afin, mijn knie is liefdevol behandeld en schoongemaakt en er is iets vastgezet en nu al ...... minder dik en minder warm.

Jaren geleden, toen ik me op het pad van mijn eigen, nieuwe  bewustzijn begaf ontdekte ik dat alles en iedereen een betekenis heeft, niets is voor niets.
De bevestigingen welke uit dat bewustzijn voortvloeien,  in de vorm van een bos bloemen, complimenten, jobaanbieding, aura's zien, advies kunnen geven, zijn hartverwarmend en heerlijk om te ontvangen.
Een aandoening echter gaf mij het gevoel dat ik het niet "goed" deed en weer een beetje terug bij af was.
Helemaal als het ook nog om een aandoening gaat zoals die van mijn vader!
Zou dit nog steeds met goed en kwaad, positief en negatief te maken hebben?
Ondanks dat ik prima in staat ben om alles van diverse kanten te bekijken was ik op mijn eigen knie nog een beetje blind.
Als ik er nu over nadenk ...... gronden is echt iets wat voor mij zo natuurlijk is en hoe heb ik dat eigenlijk gedaan langs die knie, al die jaren?

Er is nog iets wat mijn aandacht al jaren vraagt en dat is mijn stem. Mijn zangstem wel te verstaan (zeer toepasselijk uitgedrukt).
Ik wil zingen maar ja, door de relatie met mijn vader zit/zat er iets voor mijn stembanden in de vorm van een geheim.
Uiteraard ben ik de afgelopen jaren druk bezig geweest met mijn jeugd en hoe ik daar zelf in sta en verwelkom ik mijn emoties en ervaringen.
Het is dus niet allemaal nieuw voor mij. Ik wil mijn lied zingen en eigenlijk zodanig dat een diepe emotie vertolkt wordt.
Gaat het daar niet om in het leven, de diepe emoties?
En zit daar iets positiefs of negatiefs aan?
Het is wat het is net zoals ik ben wie ik ben.
De kijkoperatie betrof een dagopname dus aan het eind van de middag was ik weer thuis.

's Avonds ging de telefoon en een onbekende man belde mij, 5 weken later, terug om een afspraak te maken om te bespreken of hij mij muzikaal kan begeleiden bij het zingen.

Opeens voelde ik dat positief of negatief ook maar een bewoording is.
Mijn "vader's"-knie was schoongemaakt en vastgezet en erkend door mijzelf en daardoor kon de energie weer stromen en kreeg ik dat telefoontje.

Een nieuw begin?

Dieper en verder grond ik me en adem ik dit "nieuwe begin" in en ik ga nu Halleluja van Lisa maar eens oefenen.